Samen maar niet alleen

Staat mijn scherm niet te fel? Straks zie ik niets meer, alleen maar sterretjes en die zie ik liever niet. De echte sterren, die aan de hemel, die zie ik het liefst, maar zij laten zich juist vannacht niet zien.

Ik heb wacht en zit in een donkere kuip. De meters geven rood licht en het scherm van de plotter staat zo laag mogelijk. Alles om maar zo goed mogelijk zicht te hebben in het donker. Ik tuur om me heen, op het toplicht van de Morgaine na is er niets te zien.

We besloten samen uit te varen in Guernsey, maar jammergenoeg zijn we nog steeds aan het motorzeilen. Zelfs op de dag laten de voorspellingen weleens te wensen over. Ach, we zijn buiten en zakken verder af naar het zuiden, tenslotte is dat wat we willen.

Ruim twee weken zijn er nu voorbij. We zijn al op zoveel plekken geweest en hebben zoveel mensen ontmoet dat we merken dat we dingen moeten gaan opschrijven. “Welke haven in Marokko was nou zo goed en wie zei dat ook alweer?” “Ehm.. Rabat. En volgens mij was dat de crew van de Nostress.”

Vincent en ik maken deze reis samen, maar we zijn zeker niet alleen. Regelmatig zitten we in de haven bij andere zeilers aan boord om even te sparren én te borrelen. Vertrekkers, oud-vertrekkers en zeilers met vakantie, iedereen met zijn eigen ervaringen en verhalen.

Het gevoel is goed. Stapje voor stapje beleven we het avontuur wat we de afgelopen vijf jaar voor onszelf hadden uitgetekend. Soms wat onwennig, onzeker, maar gesterkt door alle tips en adviezen van andere zeilers onderweg komen we er wel.

De Morgaine roept ons op. Guido heeft dolfijnen gespot. Heel veel, hij heeft een filmpje gemaakt. Wij nog niet, in onze center cockpit zitten we veilig maar ook hoog. Mm. Ik moet iets meer oog hebben voor de natuur om me heen. Tijd om mijn telefoon weg te leggen.