Een niet zo standaard rondje

Ik zie mezelf nog staan, achter het roer bij De Zeezeilers van Marken. ‘We gaan òòòm!!’ gil ik, terwijl ik het lesschip de haven van Harlingen uitvaar. 

Wild maar vastberaden beweegt ze om haar lengteas. We gaan van links naar rechts en de mast zwiept nog veel harder heen en weer dan ik. Ik voel me klein en nietig. Wie wil? Had de instructeur gevraagd. Had ik nu maar niet zo’n grote mond gehad. ‘We gaan om!!’, gil ik weer. De instructeur lacht hardop. ‘Nou, als dat zo is, dan gaan we de boeken in! Dan zijn we het eerste zeiljacht wat omslaat op de motor.’

Mijn collega’s en ik kletsen over van alles en nog wat. Het is lunchtijd op mijn werk. Zoals gewoonlijk gaat het weer even over onze zeilreis, ze stellen me wat vragen. Want wat voor mij al vanzelfsprekend is, is dat voor hun niet. Ik probeer het er niet de hele tijd over te hebben, ik wil ze er niet mee vervelen. Maar eerlijk gezegd kan ik er uren over volpraten. ‘Hoe doe je dat op de oceaan, als je wilt slapen? En ben je niet bang voor stormen? Hoe lang zie je dan geen land? Spannend hoor, dat je dat durft!’

 
Drie paar ogen kijken me belangstellend aan. Ik vertel ze over wachtsystemen, hoe je dat dan doet samen. En hoe we elke dag weerkaarten binnenhalen en hopelijk stormen kunnen omzeilen. En voor het geval dat - over zeilvoering en bijliggen. Ik knipper volgens mij niet eens als ik opdreun wat ik geleerd heb. Spannend? Ik voel het nog niet, dat komt misschien nog. We zijn erin gegroeid, in onze droom en onze plannen. Stapje voor stapje. Het lijkt al eeuwen geleden, dat we bijna omsloegen op de motor.

Soms zijn we zo met onze lijstjes bezig en met de waan van de dag - weer wat opgepakt, weer wat afgevinkt, weer wat misgegaan, weer wat erbij gezet - dat we soms vergeten het allemaal echt te vóelen. Voelen hoe bijzonder het is wat we gaan doen, dat het standaard rondje Atlantic helemaal niet zo standaard is. Begrijp me niet verkeerd hè, het is geen nonchalance. We doen ook helemaal niet alsof we alles al kennen en gezien hebben. We zijn ons bewust van alles wat er kan gebeuren en dat we figuurlijk gesproken nog hartstikke groen zijn. En ik straks letterlijk, waarschijnlijk.

Nee, we zijn gewoon druk. En dan is het soms een eyeopener, als je kennissen of collega’s tegenkomt die voor het eerst van jouw plannen horen. Waar de mond van openvalt en elk woord wat daar uitkomt veel meer klinkers bevat dan normaal. Of, helemaal bijzonder, wanneer je voor het eerst merkt dat anderen zich door jou laten inspireren. ‘Mag ik over jullie posten op mijn Instagram?’ vroeg een collega van Vincent, nadat hij bij ons aan boord was geweest. Gaat zich inschrijven voor CWO 1 en 2. Nul zeilervaring. Ik ben benieuwd hoe hij het ervaart!