Bojangles Adventure

We zijn nog niet eens vertrokken en er is al een wereld voor ons open gegaan. Al had je ons vijf jaar geleden gevraagd naar de Radio Medische Dienst, of wat een apostille is - waarschijnlijk hadden we je glazig aangekeken. En nu? Nu weten we van de hoed én de rand. Misschien ben je op vakantie weleens naar een dokter geweest, of heb je een zalfje gehaald bij de apotheek. Best makkelijk. Maar midden op de oceaan is er geen dokter, de apotheek zit niet om de hoek. Zelfs voor een helicopter ben je op een gegeven moment buiten bereik. Klinkt best spannend, toch?  Gelukkig kunnen we wanneer we medische hulp of advies nodig hebben, zelfs op de oceaan contact opnemen met een onderdeel van de KNRM: de Radio Medische Dienst. Superfijn, maar dit betekent wel dat we de scheepsapotheek op orde moeten hebben. Een uitdaging! Wij dus met een joekel van een lijst naar de huisarts. Gelukkig werkte zij mee, want geloof mij, er zit gezellig spul tussen. Voor de medicijnen die onder de opiumwet vallen...

Ik zie mezelf nog staan, achter het roer bij De Zeezeilers van Marken. ‘We gaan òòòm!!’ gil ik, terwijl ik het lesschip de haven van Harlingen uitvaar.  Wild maar vastberaden beweegt ze om haar lengteas. We gaan van links naar rechts en de mast zwiept nog veel harder heen en weer dan ik. Ik voel me klein en nietig. Wie wil? Had de instructeur gevraagd. Had ik nu maar niet zo’n grote mond gehad. ‘We gaan om!!’, gil ik weer. De instructeur lacht hardop. ‘Nou, als dat zo is, dan gaan we de boeken in! Dan zijn we het eerste zeiljacht wat omslaat op de motor.’ Mijn collega’s en ik kletsen over van alles en nog wat. Het is lunchtijd op mijn werk. Zoals gewoonlijk gaat het weer even over onze zeilreis, ze stellen me wat vragen. Want wat voor mij al vanzelfsprekend is, is dat voor hun niet. Ik probeer het er niet de hele tijd over te hebben, ik wil ze er niet mee vervelen. Maar eerlijk gezegd kan ik er uren over volpraten. ‘Hoe doe je dat op de oceaan, als je wilt slapen? En ben je niet b...

Wat een fijne vakantie had moeten worden pakte uit als een soort zeil survival . En ik (Jojanneke) vroeg me serieus af of ik wel uit het juiste hout gesneden was. We gingen er twaalf dagen op uit. Het was eind september, en we hoopten op nog een restje nazomer wat we wilden doorbrengen in het noorden. Tevergeefs. Na drie dagen was er al geen droge handdoek meer aan boord en mede door een lekkage op het IJsselmeer – ‘’Schatje we moeten nu een haven opzoeken, de boot loopt vol water.’’ – was het ontspannen gevoel er wel vanaf. Maar het echte venijn zat hem in de staart. Ondanks de stevige wind besloten we toch uit Scheveningen te vertrekken; de vakantie was voorbij en we moesten weer naar ons werk. Eenmaal de Maasmond gepasseerd trok de wind verder aan en diens richting in combinatie met opkomend tij zorgde voor omstandigheden die we bij het Slijkgat nog niet hadden meegemaakt. Brekende golven van achteren maakten van de boot een speelbal en even waren we alle controle over Bojangles kw...

Terwijl Vincent vanaf het begin openlijk kon praten over onze plannen, besloot ik (Jojanneke) het in mijn eigen kring nog geheim te houden. Ik had geen idee hoe men erop zou reageren en dat maakte me onzeker. Kreeg ik onbetaald verlof? Moest ik mijn baan opzeggen? Wat als ik het te vroeg vertelde en mijn leidinggevende niet meer in mij wilde investeren – ik ging immers toch weg? Later speelde de komst van Corona ook een rol. Het waren gekke tijden, ook in de bloemensector.  En dan waren daar nog mijn ouders. Ze waren allebei al op leeftijd, hadden aanvankelijk niets met zeilen en toen ik op mijn drieëndertigste een maand alleen door Thailand reisde heeft mijn moeder niet veel geslapen. Als ik het haar te vroeg zou vertellen zou ze alleen maar langer stress hebben. Nee, het een jaar van tevoren op mijn werk en thuis vertellen leek me het beste. Vincent en ik waren net terug van een korte zeilvakantie toen mijn vader informeerde naar onze volgende plannen en zo onbedoeld het perfecte...

In 2017 vond een weggestopte droom van Vincent weer de weg naar de oppervlakte en ontstond het plan voor een wereldreis per zeilboot. Maar hoe dan? We hadden geen boot, we zeilden niet eens! ‘ ’Ga eerst maar eens kijken of je zeilen überhaupt leuk vindt.’’ Vincent stelt voor om samen op zeilcursus te gaan. Hij heeft een voorsprong qua zeilervaring: in zijn jonge jaren vaart hij Optimist en Laser, geeft jeugdles op de Kralingse Plas als hij iets ouder is en helpt mee bij het wedstrijdzeilen op het IJsselmeer. Ik vind het een goed idee dus zo gezegd zo gedaan, onze inschrijving bij De Zeezeilers is een feit. ‘’Begin oktober, want dan proef je het echte zeilen,’’ Vincent heeft erover nagedacht. Een pittige week op het IJsselmeer volgt.  Regelmatig waait de wind rond vijfentwintig knopen en één dag kunnen we zelfs niet uitvaren vanwege storm. Het levert me mijn eerste nare zeeziekte ervaring op.  Mijn emoties variëren van ‘wat is dit geweldig’ tot ‘ik wil nú naar huis’. Het is ero...