Een niet zo standaard rondje
Ik zie mezelf nog staan, achter het roer bij De Zeezeilers van Marken. ‘We gaan òòòm!!’ gil ik, terwijl ik het lesschip de haven van Harlingen uitvaar. Wild maar vastberaden beweegt ze om haar lengteas. We gaan van links naar rechts en de mast zwiept nog veel harder heen en weer dan ik. Ik voel me klein en nietig. Wie wil? Had de instructeur gevraagd. Had ik nu maar niet zo’n grote mond gehad. ‘We gaan om!!’, gil ik weer. De instructeur lacht hardop. ‘Nou, als dat zo is, dan gaan we de boeken in! Dan zijn we het eerste zeiljacht wat omslaat op de motor.’ Mijn collega’s en ik kletsen over van alles en nog wat. Het is lunchtijd op mijn werk. Zoals gewoonlijk gaat het weer even over onze zeilreis, ze stellen me wat vragen. Want wat voor mij al vanzelfsprekend is, is dat voor hun niet. Ik probeer het er niet de hele tijd over te hebben, ik wil ze er niet mee vervelen. Maar eerlijk gezegd kan ik er uren over volpraten. ‘Hoe doe je dat op de oceaan, als je wilt slapen? En ben je niet b...